Najpierw pokarm trafia do jamy ustnej.
Dla przykładu – spożywamy 100g mięsa – które zawiera 20g białka.
Podczas przeżuwania mięsa – wartość pH w ślinie się nie zmienia – ponieważ ślina nie reaguje na obecność białka w jamie ustnej pokarmie. Mięso w jamie ustnej jest zatem wyłącznie rozdrabniane i zwilżane.
W jamie ustnej trawione są węglowodany.
Kolejny odcinek przewodu pokarmowego to przełyk
Grudka mięsa rozdrobnionego i zwilżonego przesuwa się przełykiem ku dołowi do wpustu żołądka. Kiedy kęs pokarmowy dotknie fałdów wpustu żołądka – ten automatycznie się rozluźnia.
Sprężystość wpustu warunkuje obecność germanu.
German jest pierwiastkiem, który trafia do naszego organizmu tylko z pożywienia. Znajduje się w produktach o charakterystycznym zapachu – jak czosnek cebula itd.
Najlepsza forma germanu znajduje się w czosnku.
5. Żołądek – to warsztat kwasowego rozkładu produktów żywnościowych.
Tu w końcu nasz omawiany kęs mięsa zostanie strawiony. Na 20g białka – żołądek wydzieli 20 jednostek kwasu solnego.
Kęs pokarmowy wielokrotnie zostaje przemieszany dzięki udziałowi mięśni podłużnych i okrężnych. W ostatniej fazie obróbki w żołądku – białka są rozdzielane na pojedyncze aminokwasy, w trakcie przesuwania zawartości do odźwiernika – na dole.
Odźwiernik odpowiada za ilość masy pokarmowej, która przechodzi z żołądka do dwunastnicy. Fałd wierzchniej warstwy fałdu odźwiernika - ocenia jakościowo pokarm w żołądku.
Jakość pokarmu w żołądku zależy od tego: czy białka zostały już podzielone na aminokwasy?, czy nadmiar kwasu solnego został zneutralizowany??
Jeśli warunki nie zostały spełnione – wówczas zawartość cofa się do żołądka i ponownie jest mieszana i trawiona – do skutku
Jeśli oba warunki zostały spełnione – wówczas kęs przesuwa się do dwunastnicy.
Druga strona odźwiernika kontroluje gotowość dwunastnicy do przyjęcia pokarmu.
6. Dwunastnica przepuszcza masy pokarmowe do jelita porcjami.
W reakcjach dwunastniczych uczestniczą różne enzymy – żółciowe oraz z soku trzustkowego. Do dwunastnicy pokarm nie może trafić w zbyt dużej ilości, by nie stwarzać zbyt dużego ciśnienia w jej obrębie. Jeśli pokarmu jest za dużo w dwunastnicy – może od stwarzać duże ciśnienie na ścianki i uciskać na brodawkę Vatera – przez którą wydzielane są enzymy z trzustki i wątroby.
(w sytuacji kiedy treść pokarmowa dostałaby się do brodawki i któregoś z przewodów – dochodzi do zapalenia przewodów żółciowych, lub zapalenia trzustki.)
Dlatego przewody te muszą być sterylne.
W dwunastnicy mikroflora przystosowana jest do środowiska zasadowego.
Jej liczebność to 10-12 tysięcy osobników w 1cm3 wydzieliny i przystosowana jest do trawienia węglowodanów.
7. Jelito cienkie
Długość jelita cienkiego u człowieka dochodzi do siedmiu metrów lub więcej. Im dłuższe jelito – tym skuteczniej trawi i tym dłużej żyje człowiek. Długość jest uzależniona od ilości spożywanego przez człowieka pokarmu roślinnego. Mięsożercy dla kontrastu mają jelito cienkie krótkie.
Jelito cienkie jest serią pierścieniowych fałdów z kosmkami, wypełnione żelową substancją utrzymującą kosmki w pozycji pionowej.
Kosmki zwiększają powierzchnię wchłaniania pokarmu do układu limfatycznego i krwionośnego.
Substancje zawierające tłuszcze, metale ciężkie, radionuklidy, metabolity pasożytów – wchłaniane są do centrum kosmków a następnie do układu limfatycznego, który gromadzi wszelkie toksyny.
Dużą rolę w trawieniu w jelicie odgrywa mikroflora i jej zdolność do trawienia przyściennego.
W jelicie cienkim powstaje znaczna ilość enzymów – w tym urykazy, która zapewnia trawienie białek i przekształcanie ich do postaci kwasu moczowego w formie mocznika. Brak urykazy w jelicie prowadzi do odkładania się kwasu w tkankach i narządach. Na tych osadach następnie rosną wirusy (przyczyna reumatyzmu, zapaleń stawów, dny moczanowej, wady serca itp).
8. Jelito grube
Ma ponad metr długości i składa się z części: wstępująca, poprzeczna, wstępująca esicę i prostnica. W jelicie grubym bytuje około 30-40mln osobników z 240 gatunków mikroorganizmów.
Pokarm przechodzi przez cały odcinek jelita, by niestrawione resztki ostatecznie zostały wydalone.
Niestrawione masy mogą pozostawać w jelicie przez wiele lat, dekad a czasem całe życie.
Jelito grube przejmuje wszystkie niestrawione masy pokarmowe trafiające z jelita cienkiego. Część pokarmu osadza się w postaci gęstej błony na ściankach jelita, odwadnia i gromadzi w fałdach jelita.
Natomiast błona śluzowa ma obowiązek – reagować na polecenia z mózgu.
Przy niedoborze kremu w organizmie, na ściankach jelita osadza się wapń – który nie reaguje na polecenia z mózgu i nie jest giętki ani elastyczny jak krzem.
(Środki na przeczyszczenie wysuszają błonę śluzową, co osłabia silę mięśni jelit.)
Temperatura panująca w jelitach jest nieco wyższa od temp ciała o 2-3 stopnie – ma to na celu podgrzewanie sąsiednich narządów do właściwej pracy : żołądka, wątroby, nerek, śledziony, narządów układu moczowo płciowego i trzustki.
Najlepszym paliwem dla jelit do wytwarzania energii cieplnej oraz spełniania swej roli – jest błonnik. Błonnik nasącza się wodą i pełni rolę miotły w sprzątaniu przewodu pokarmowego.
W przypadku kamieni kałowych – zmienia się mikroflora jelitowa a najczęstszą rekomendacją dla takich pacjentów jest dieta lekkostrawna bez błonnika!!
Brakuje wówczas paliwa by ocieplić jelita i organy, które zaczynają szwankować, jelita pozostają nieruchome a zawartość wewnątrz rośnie, co może po czasie spowodować ucisk na sąsiednie narządy.
W przypadku przewlekłych zaparć – dochodzi do pęcznienia żył u dołu jelita w postaci krwawych guzów- hemoroidów.