Perfekcjonizm zabija - powoli, ale skutecznie.. Zacznie od żołądka, potem zabierze się za resztę.. Będzie powoli niszczył Twoje organy i Twoje zdrowie - i tylko dlatego, że nie pozwalasz sobie na błąd i wszystko musi być idealne ..... A przecież idealne nie istnieje.
Idealna ja, idealna moja rodzina, idealny mój związek, idealna moja kariera - idealny mój dom, idealna moja fryzura, idealna cera, idealne zdrowie, idealne coś tam jeszcze itd. Presja jaką nakładają na siebie perfekcjoniści jest czasem tak silna - że przesłania im to świadomość na to co się dzieje dookoła nich...
PERFEKCJONIZM jest często podziwiany i celebrowany.
Nie ma nic złego w świętowaniu wielkich osiągnięć. Ale nie każdy może zawsze być najlepszy – a perfekcjonizm jako cecha patologiczna, wymagająca od siebie i innych niemożliwych standardów, rośnie.
Psychologowie wskazują na czynniki następujące: rozwój mediów społecznościowych i wystylizowanych wersji życia innych ludzi, niespokojne rynki pracy, nieprzewidywalna gospodarka.
Niemożliwe jest tutaj słowem kluczowym.
Jako społeczeństwo nieśmiało podchodzimy do perfekcjonizmu, identyfikując tę cechę w nas samych jako pozornie skromny sposób sygnalizowania naszej sumienności lub dbałości o szczegóły.
Dla ludzi z prawdziwym perfekcjonizmem - sukces staje się coraz trudniejszy, a porażka tak druzgocąca, że nie warto w ogóle próbować.
Ta rzeczywistość sprawia, że ten trend wzrostowy jest tak niepokojący.
Doskonałość jest abstrakcją, niemożliwością w rzeczywistości.
Zbyt daleko idące dążenie do perfekcji może prowadzić do negatywnych skutków, takich jak zwlekanie, skłonność do unikania wyzwań, sztywne myślenie typu „wszystko albo nic”, toksyczne porównania i brak kreatywności.
Perfekcjonizm dezadaptacyjny jest często powodowany strachem przed porażką, poczuciem bezwartościowości, niską samooceną i niekorzystnymi doświadczeniami z dzieciństwa a to idealny grunt pod przyszłe choroby na gruncie konfliktów biologicznych.